Ժուկով-ժամանակով մի փոքրիկ,
շատ փոքրիկ գյուղ կար։Էս գյուղի
բնակիչներին կոչում էին բալզաթցիներ,
որովհետև գյուղի անունը բալզաթ էր։
Նրանք շատ միամիտ մարդիկ էին
Չէ, միամիտ չէին, ճիշտը որ ասենք
խելքից մի քիչ պակաս էին։
Գյուղամիջում մի եկեղեցի կար։
Եկեղեցու բակում մոշի մի թուփ
էր աճում։ Թուփը տարեցտարի
մեծանում էր, խոշորանում և եկեղեցու
դուռը համարյա փակել էր։
Մարդիկ հազիվ էին այնտեղ մտնում և
գոռում. Մեկ- երկու քաշեցինք մեկ-երկու քաշեցինք...